توضیحات

در سراسر تاریخ انسانی بی‎تردید دو گرایش بارز در میان ما نمود داشته است.
همواره سازندگان شهر وجود داشته‎اند. آنان نوآوران، دانش‎مندان، فیلسوف‎ها، وحدت‎آفرینان، قهرمانان، شاعران، نقاشان، معماران، واعظان، پیامبران، رؤیاپردازان، و آینده‎نگران هستند. آن‎ها دربردارندة مساوات‎گرایان، پایه‎گذاران هم‎بستگی، خردگرایان، خوش‎بینان نامقلد، شورشیان روشن‎گر، حامیان ستم‎دیدگان، الهام‎بخشان، و انگیزش‎دهندگان هستند. در اصل افرادی که تمدن را به شرایط زیستی بالاتری به جلو می‎رانند. آن‎ها با شعله‎های درونی خلاقیت و سرزندگی به پیش می‎روند.
این سازندگان شهر همواره در برابر تلاش ویران‎گران ایستادگی کرده‎اند. ویران‎گران همان مهاجمان، ماشین‎شکنان، نفرت‎پراکنان، ستایش‎گران نادانی، خرده‎پایان تنگ‎نظر، مردم‎فریبان، اعضای دار‎ و ‎دسته‎ها، عیاشان، و رواقی‎ها هستند. آن‎ها تخریب‎گران، آزاردهندگان، سران دار و دسته‎های نژادپرست، توزیع‎کنندگان مواد مخدر، فروشندگان کالاهای تقلبی، سادیست‎ها، مصلوب‎کنندگان، احساساتی‎های مبتذل، رواج‎دهندگان زمخت مطالب شهوت‎انگیز، قلدرمآب‎ها و بمب‎گذارانی هستند که پلیدی‎ها و بدویت را پرستش می‎کنند.
تمایز میان راست و چپ در سیاست، نسبت به تاریخ تمدن انسانی، موضوعی جدید به‎شمار می‎آید.
در پنجم ماه مه سال ۱۷۸۹، مردم فرانسه مجلس ملی را شکل دادند. این نهاد بود که بنیان انقلاب و سرنگونی سلطنت فئودال را پایه‎گذاری کرد. بارون دوگوویل (Baron de Guaville) صحنه را چنین توصیف می‎کند: «به آشنایی با یک‎دیگر آغاز کردیم: آن‎ها که به دین و پادشاه وفادار بودند، مکان‎هایی را در طرف راست کرسی ریاست انتخاب کردند تا از فریادها، ناسزاها، و گستاخی اردوگاه مخالف که آزادانه از آن بهره می‎برد، در امان بمانند.» در سال ۱۷۹۱، کسانی که در سمت چپ مجلس ملی فرانسه می‎نشستند، اردوگاه مخالف مدافعان نظام گذشته، کم‎کم خود را نوآوران نامیدند. دیری نپایید تا جامعه به‎طور کلی آن‎ها را چپ خواند.
تا مدت نیم قرن پس از آن، مفاهیم چپ و راست در سیاست فراتر از فرانسه گسترش نیافت. ایده سوسیالیسم حتی جدیدتر است و به‎عنوان مفهومی فروبسته در اوایل دهه ۱۸۰۰ در فرانسه تعریف شد و تا سال ۱۸۲۲ در زبان انگلیسی کاربرد پیدا نکرد. مارکسیسم به مثابه یک جنبش تا سال ۱۸۴۸ هنوز بنیان نیافته بود. مفاهیمی چون چپ، راست، سوسیالیسم، و مارکسیسم بی‌آغاز و انجام نیستند، آن‌ها هم‌اکنون تنوع گسترده‌ای از ایده‌ها و شخصیت‌های گوناگونی را دربرمی‌گیرند.
اما این دو گرایش بارز، سازندگان و ویران‌گران مدنیت، از طلوع تاریخ انسان و جامعه طبقاتی وجود داشته‌اند. از آن هنگامی که ما به رام کردن حیوانات و کشت فرآورده‌های کشاورزی آغاز کردیم، کسانی بودند که می‌خواستند توانایی انجام چنان کارهایی را به کمال رسانند و ما را به‌سوی روش زیست پیش‌رفته‌تری به پیش ببرند. و از همان هنگامی که تمدن زاده شد، کسانی بودند که می‌خواستند ما را به تمدن شکارـ‌دانه‌چینی واپس برانند و شیوه زندگی ما را تا حد موجودات نخستین تنزل دهند.
سرشت نبرد مداومی که میان تمدن‌ها و فرهنگ‌ها، درون تمدن‌ها و فرهنگ‌ها، و حتی درون خودِ افراد در جوشش بوده به این پرسش اصلی منتهی شده است: آیا انسان از موهبت خردگرایی و خلاقیت خود برای پیش‌رفت به سوی دست‌آوردهای بزرگ‌تر و دنیایی بهتر بهره می‌برد؟ یا در مخالفت با سرشت بارز انسان ما را به موقعیت موجوداتی کم‌تر هوش‌مند پایین می‌کشند؟