0
نام این پیشگفتار را پس از نوشتنش به «آخرین اثر» برگرداندم؛ زیرا اگر هم با خود صادق نباشم و پس از آن چیزی بنویسم، به هر روی اکنون آخرین اثر من است. تاریخی هم که در پایانش گذاشتهام، نشان میدهد که در آن روز بیستوششم تیرماه آخرین سال قرن، آخرین نوشته من بوده است. کسی از روز بیستوهفتم خبر ندارد. شاید چیزی دیگر بنویسم و یا بمیرم…
امّا امروز با این احساس که بیهوده همه عمرم را تلف کردهام، بهجای آن پیشگفتار، گفتوگویی درونی را در اینجا میآورم. گفتوگویی که بیش از چند دقیقه طول نکشید و شاید هم کمتر از یک دقیقه. امّا به روشنی نشان داد که دست کم یکبار میتوانم با خود صادق باشم؛ البته نه لزوماً با صدای بلند که دیگری بشنود. در چنین مرحلهای معمولاً هنرمندان خودکشی میکنند و پیش از آن آثارشان را میسوزانند…
| نویسنده/نویسندگان | |
|---|---|
| ناشر | |
| قطع کتاب | رقعی |
| نوع صحافی | شومیز |
| شمارگان | 50 |
| نوبت چاپ | چاپ اول |
| سال نشر | |
| شابک | 978-600-8991-59-5 |
گر تصور کرده‌اید که من از این زندان یا هر زندان دیگری بیرون می‌روم، آدم های نادان و ابلهی هستید. آزادی واقعی همین‌جاست. زندان پشت این میله‌هاست و بیرون این دیوار بلند با سیم‌های خاردارش. باید به شما یادآوری کنم که اگر نگاهی به برجک‌های نگه‌بانی‌تان بیندازید، می‌بینید که بلااستثنا در همه برجک‌ها، نگه‌بان‌ها در هر سه نوبت پاس‌داری‌شان رو به بیرون ایستاده‌اند و حتی نیم‌نگاهی به داخل محوطه نمی‌اندازند. چرا؟ برای این‌که از شما و آن قضات و دادستان‌ها و بقیة دار و دسته‌تان باشعورترند و مراقب زندانی‌هایی هستند که بیرون از این حصارند و ممکن است هر آن به زندان حمله‌ور شوند و در آن پناهی بجویند و یا تنها آرامش زیبای آن را نابود کنند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.